παγώνει το αίμα σαν κυλίσει από την πληγή

απόμακρη σιωπή

απολίθωμα το τραύμα.

Oι ράγες γρίλιες της αιωνιότητας

ρίγες κρατούμενων που οδηγούνται ξανά ξανά και σ΄άλλο ολοκαύτωμα

ράγες ριγμένη σκάλα του Ιακώβ

πεσμένη της Ποιήσεως σκάλα, σαθρό το κάθε σκαλί

ξυλόφωνο του θανάτου, της βροχής

ράγες ρωγμές σ΄ένα πάτωμα που τρίζει

”Θα φύγω με το τελευταίο…”

στην αποβάθρα δεν τους περίμενε κανείς, γιατί κανείς δεν περίμενε….

Τα μεγάλα ρολόγια των σταθμών χασμουρήθηκαν αδιάφορα τέντωσαν τους δείχτες τους βαριεστημένα η ώρα ήταν περασμένη.

Οι αναγγελίες σταμάτησαν…οι υποσχέσεις δεν τηρήθηκαν

Τα εκδοτήρια έκλεισαν…..σαν στόματα ιθυνόντων.

ένα δυσανάγνωστο γκράφιτι είναι ο θάνατος.. σ΄ένα σταθμό τρένων

τι ειρωνεία, τι βεβήλωση, ο τελευταίος σημαντικός σταθμός στη ζωή σου να είναι ο ”σταθμός Λαρίσης”!!

dimpenews.com