Φοβάστε τη σιωπή; Όπως θα το παρατηρήσατε η εποχή μας την καταστρέφει. Σ΄έναν κόσμο που έγινε ηχηρός/ηχητικός όσο ποτέ οι γούρνες μουσικής παρουσιάζονται παντού μέσα στ΄αυτοκίνητά μας, τα καταστήματά μας, τα ασανσέρ μας, τα σπίτια μας, με ορισμένα άτομα να φτάνουν στο σημείο να κολλούν ηχητικές γούρνες στα αυτιά τους.

Σήμερα η σιωπή μας καταπιέζει, γιατί καταγγέλλει τη μοναξιά.
Όμως μοναξιά δεν υπάρχει. Και ούτε η σιωπή.

Προσωπικά δεν γνωρίζω τη μοναξιά : ακόμη κι όταν παραμένω απομονωμένος εντός του γραφείου μου, υπάρχουν οι λέξεις που με συνδέουν με τους άλλους, οι αναμνήσεις που μου φέρνουν την παρουσία τους, οι σκέψεις που διαλογίζεται η λογική μου, οι κόσμοι και οι χαρακτήρες που ξεσηκώνει η φαντασία μου. Δεν ήμουν ποτέ μόνος, ούτε μια μέρα στη ζωή μου. Και εσύ; Το να συναναστρέφεσαι με τη μοναξιά είναι στην πραγματικότητα να συναναστρέφεσαι με ολόκληρη την ανθρωπότητα. ( σσ η λειτουργικότητα και η κοινωνική διάσταση του μοναχισμού)
Όσο για τη σιωπή, δεν έχει καμιά φυσική πραγματικότητα.

Πάντα ακούγονται θόρυβοι, ο αέρας που περνά, το φτεροκόπημα, ο χτύπος της καρδιάς, το γρασίδι που αναπτύσσεται, τα ροδοπέταλα που εκρήγνυνται. Η σιωπή κυοφορεί τη ζωή που δονείται αέναα μέσα της.
Τολμώ μια συμβουλή. Να συχνάζετε στη σιωπή: η ζωή και η τέχνη κρύβονται εκεί.
Επειδή η ίδια η μουσική βγαίνει από τη σιωπή και επιστρέφει σε αυτήν, είναι ραμμένη. Αν δεν ξέρετε πώς να απολαμβάνετε τη σιωπή, δεν θα απολαύσετε τη μουσική.
Και στη λογοτεχνία, από πού προέρχονται οι προτάσεις; Πού σχεδιάζονται, αν όχι στο λευκό φόντο της σιωπηλής σελίδας;

Μόλις θέτετε τον εαυτό σας σε επιφυλακή για τη σιωπή, αποκτάτε εγρήγορση μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια που σχηματίζεται εκεί. Η προσοχή στη σιωπή ανοίγει την πιθανότητα προσοχής σε όλα.
Βασικά, η μουσική και η λογοτεχνία είναι μόνο όνειρα που γίνονται από τη σιωπή.

( ανέκδοτο κείμενο του πολυγραφότατου και πολυδιαβασμένου συγγραφέα Eric-Emmanuel Schmitt γραμμένο για την εκπομπή La Grande Librairie )

“όταν αγαπάς, δεν σταματάς ν΄αγαπάς ποτέ. Η αγάπη μεταμορφώνεται δεν φεύγει.”

(Χαμένος Παράδεισος- Éric-Emmanuel Schmitt)

” –Τα παιδιά είναι αυθόρμητα φιλόσοφοι : θέτουν ερωτήματα..”

(Ο Επισκέπτης – Eric-Emmanuel Schmitt)

“Λοιπόν, αυτό είναι το παράδοξο του προσκυνήματος: η αλήθεια που αναζητά δεν είναι αυτή της γης, αλλά αυτή του ουρανού. Αν και μοιάζει με αρχαιολογική αποστολή, δεν περιορίζεται σε αυτήν. Τα πόδια δεν κολλάνε στο έδαφος πετάνε στα φτερά της σκέψης».
(The Jerusalem Challenge – Eric-Emmanuel Schmitt)

«Η ζωή δεν είναι ένα δώρο που κρατάμε ούτε ένα δώρο που το δίνουμε πίσω, είναι ένα δώρο που μεταδίδουμε».
(Éric-Emmanuel Schmitt – η Πύλη του Ουρανού)

Στο Παρίσι υπάρχει πάντα αυτό το feeling που ενυπάρχει στο πολιτισμικό υπόστρωμα της Δύσης που είναι ένα είδος αδήλωτου μυστικισμού όπου η ψυχή ευτυχώς ακόμη αναπνέει…Παρά το μπάζωμα από τις σύγχρονες τάσεις, ρεύματα και πολιτικές ο Θεός είναι ακόμη στο Παρίσι για να παραφράσω τον τίτλο από το βιβλίο του Ρουμάνου διανοούμενου Βιργίλιου Γκεοργίου..αυτό είναι μια ελπίδα..

Ο ρόλος του ευαισθητοποιημένου διανοούμενου της γαλλόφωνης λογοτεχνίας για τη δυτική κοινωνία είναι αυτός που στην Ανατολή αντιστοιχεί στον πνευματικό και το Γέροντα.. λόγω της χρεωκοπίας του δυτικού αποστεωμένου πνευματικού λόγου οι άνθρωποι αυτοί στην καλή τους εκδοχή έρχονται να καλύψουν αυτό το κενό…διασώζουν την κίνηση της ψυχής…

dimpenews.com