To διαδικτυακό αυγό του Φ(ε)ιδία.. Από τα Σημεία των Καιρών στα Φαινόμενα των Καιρών!! Ζούμε τη δικτατορία της στιγμής ( σσ της στιγμιαίας έκπληξης) όπως αποτυπώνεται στα prank (φάρσα) βίντεο. Ο Μποβαρισμός ως κινητήριος μοχλός της ιστορίας. Η (εικονική) κοινωνία της ψευδαίσθησης είναι ένα κοινωνικό και οντολογικό έγκλημα. Μια κοινωνία όπου η πρόκληση δεν είναι πλέον η μετάδοση αλλά το φαίνεσθαι γεννά τέρατα. (σσ τύπου Φ(ε)ιδία)..

Γιορτάσαμε με τις υποσχέσεις ενός νέου κόσμου. Πιστεύαμε ότι οι τεχνολογίες γενικά και το Διαδίκτυο ειδικότερα προσφέρουν την υπόσχεση μιας νέας ελπίδας. Φανταζόμασταν ότι η τεχνολογία είχε εγγενή νόημα. Ότι θα μπορούσε να αντικαταστήσει τη βασιλεία των ιδεολογιών που κατέρρευσαν. Το Διαδίκτυο ήταν προφητικό. Ήταν ο πολλαπλασιασμός των ψωμιών με πορνό από πάνω.

Μετά ήρθε το αδιανόητο. (σσ αυτό που έζησε η Κύπρος και για να μην το ζήσει και η Ελλάδα καθώς ο..Φ(ε)ιδίας είναι προ των πυλών)

Πιστεύαμε ότι τα κοινωνικά δίκτυα θα ήταν η μήτρα της παγκοσμιοποιημένης συλλογικής νοημοσύνης και προέκυψε τον Τραμπ. Ότι το Δίκτυο θα ήταν ένας ειρηνικός χώρος και έχουμε κυβερνοπολέμους και fake ειδήσεις. Ότι το Youtube θα ήταν ένας χώρος όπου η καλοπροαίρετη δημιουργικότητα θα θριαμβεύει και θα είχαμε τον Soral και τους προπαγανδιστές της AlQuaeda. Αυτά τα δεδομένα θα επέτρεπαν τη δημιουργία ενός πιο διαφανούς κόσμου και είχαμε την Cambridge Analytica. Ότι το Διαδίκτυο θα ήταν η μήτρα μιας νέας ανάπτυξης πιο βιώσιμης γνώσης και είχαμε την έκρηξη του καταναλωτισμού στον κυβερνοχώρο που ενσωματώθηκε από τη Black Friday και την προγραμματισμένη απαξίωση ως τρόπο σχεδιασμού προϊόντων.

Το ξύπνημα είναι αγενές.

Τι μεσολάβησε για να φτάσουμε εκεί;

Ο κόσμος του Διαδικτύου, όπως και οι κομμουνιστές πριν από αυτούς, πίστευε ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε το παρελθόν tabula rasa. Ότι το λαμπρό αύριο θα υπερέβαινε τα ανθρώπινα και ηθικά απρόοπτα. Ο νέος Homo numericus θα ήταν αναγκαστικά καλοπροαίρετος, ανοιχτός στον κόσμο και με σεβασμό προς τη φύση.

Κάναμε λάθος.

Κάναμε λάθος σε ένα ουσιαστικό σημείο: το Διαδίκτυο δεν είναι ουτοπία αλλά εργαλείο.

Και για να κατανοήσουμε αυτό το εργαλείο θα πρέπει να εμβαθύνουμε στις αναγνώσεις του Ivan Illich.

Ο φιλόσοφος και πρόδρομος της πολιτικής οικολογίας, ο Ivan Illich αποδεικνύει ότι τα εργαλεία δεν είναι ουδέτερα. Κουβαλούν το δικό τους σκοπό. Είναι η μήτρα που διαμορφώνει τις κοινωνικές σχέσεις που οι άνθρωποι δημιουργούν μεταξύ τους. Το αυτοκίνητο, που αρχικά ήταν ένα απλό τεχνικό αντικείμενο που επέτρεπε τη μεταφορά των ανθρώπων, μεταμόρφωσε τοπία και διατάραξε τον τρόπο ζωής.

Ο ριζοσπαστικός κριτικός της βιομηχανικής κοινωνίας, ο Ivan Illich ισχυρίζεται ότι «όταν μια εργαλειοποιημένη δραστηριότητα ξεπερνά ένα όριο, αρχικά στρέφεται ενάντια στο σκοπό του και μετά απειλεί με καταστροφή ολόκληρο το κοινωνικό σώμα». (σσ ο εργαλειοποημένος Φ(ε)ιδίας απειλεί με καταστροφή ολόκληρο το κοινωνικό σώμα αφού κατά πολύ υπερέβη όλες τις κόκκινες γραμμές..)

Για αυτόν, μόλις ένα εργαλείο θεσμοθετηθεί και επιβληθεί ως αυτό που περιγράφει ως «ριζοσπαστικό μονοπώλιο», ένα εργαλείο που κανείς δεν μπορεί χωρίς αυτό και του οποίου η χρήση γίνεται διαταγή κατανάλωσης, γίνεται δυσλειτουργικό και καταστρέφει τον σκοπό του που προοριζόταν να εξυπηρετήσει. Το αυτοκίνητο χάνει περισσότερο χρόνο παρά εξοικονομεί.

Το Διαδίκτυο, όπως και τα κοινωνικά δίκτυα, έχουν καθιερωθεί μέσα σε λίγα χρόνια ως ριζοσπαστικό μονοπώλιο όπως σπάνια έχουμε βιώσει. Έχει γίνει σχεδόν αδύνατο να ζεις σε κατάσταση αποσύνδεσης. Η Digital έχει πάρει τον έλεγχο της ιδιωτικής μας ζωής, το κινητό έχει γίνει εμφύτευμα, υπερτροφία του εαυτού μας.

Το Digital σηματοδοτεί τη μεταθανάτια νίκη του Ivan Illich. Εικονογραφεί υπέροχα τις επιδείξεις του. Μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, το Διαδίκτυο έχει γίνει ένα δυσλειτουργικό μεταλλαγμένο αντικείμενο. Υποτίθεται ότι έφερε κοντά τους ανθρώπους, αλλά τους διασπάει. Αντί να κάνει τον πλανήτη πιο έξυπνο, αναπτύσσει μια υποκουλτούρα μετριότητας.

Η πραγματικότητα είναι σκληρή: ο σκοπός του Διαδικτύου είναι μόνο να αναπτυχθεί, να επιβληθεί σε όλους.

Για αυτό μεταλλάσσεται και επιβάλλει τον Μποβαρισμό ως αξεπέραστο ορίζοντα.

Τι κάνει η Emma Bovary σε αυτή την περιπέτεια; Θυμηθείτε αυτόν τον χαρακτήρα Φλωμπέρ, πάντα δυσαρεστημένη, που επιδιώκει να ξεφύγει πάση θυσία από την ανία, την κοινοτοπία και τη μετριότητα της επαρχιακής ζωής. (σσ το Μένικο ήταν μικρό για να χωρέσει την ανία ενός Φ(ε)ιδία). Είναι χαρακτηριστικό της χρήσης του Διαδικτύου από εμάς. Στα social media, η πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από μια αντίληψη. Χτίζουμε έναν φανταστικό κόσμο από selfies και μαργαρίτες σε ηλιόλουστες παραλίες. Η κοινωνική επιτυχία μετριέται στον αριθμό των likes. Το θέμα δεν είναι πλέον να είσαι ή να έχεις αλλά να φαίνεσαι.

Η ψηφιακή ανθρωπότητα φαίνεται εθισμένη στην κίνηση. Ο χρόνος συρρικνώνεται.

«Απόδραση στα όνειρα από τη δυσαρέσκεια που βιώνει κανείς στη ζωή του» είναι ο ορισμός του Μποβαρισμού του Jules de Gaultier. Δεν έχω βρει καλύτερο για να περιγράψω την παρούσα εποχή.
Η ψηφιακή τεχνολογία, προσφέροντας μια ψηφιακή απόκριση σε αυτήν την ελπίδα του Μποβαρισμού να αφήσει τον κόσμο της πλήξης για να μεταβεί σε αέναη κίνηση, έχει κατακτήσει τον διαθέσιμο εγκεφαλικό χρόνο των ανθρώπων.

Η τεχνολογική έμφαση που προσφέρει η ψηφιακή τεχνολογία στον Bovaryism σήμερα σηματοδοτεί μια επανάσταση στον τρόπο που βιώνουμε τον κόσμο.

Από τη γέννηση του ανθρώπου, η δυσαρέσκεια είναι η κινητήρια δύναμη της προόδου. Είναι αυτή που μας επιτρέπει να σηκωθούμε. Να ξεπεράσουμε την πραγματικότητα μέσα από προσπάθεια και δημιουργικότητα. Να ξεπεράσουμε την κατάστασή μας ως άνθρωποι για να γίνουμε δημιουργοί.

Η φιγούρα του Μποβαρισμού που μας προσφέρει σήμερα το ψηφιακό είναι ακριβώς το αντίθετο.

Φυγή από την πραγματικότητα αντί να επιδιώκει τη μεταμόρφωση της. Είναι η αναζήτηση της αδιάκοπης κίνησης, ακόμα και της πιο μάταιης. Είναι ο πανικός φόβος της πλήξης. Προτιμά να γράφει κανείς την ύπαρξή του παρά να τη ζει. Είναι η δικτατορία της στιγμής ( σσ της στιγμιαίας έκπληξης) , η αναζήτηση της καινοτομίας. Είναι η ψευδαίσθηση ως το άπειρο και το τίποτα ως η πραγματικότητα.

η κοινωνία της ψευδαίσθησης είναι ένα κοινωνικό και οντολογικό έγκλημα.

Για να παραφράσω τον Καντ, αυτή η κοινωνία της ψευδαίσθησης είναι ένα κοινωνικό και οντολογικό έγκλημα.

Κοινωνικό έγκλημα γιατί αλλοιώνει τον λόγο, το θεμέλιο όλων των κοινωνικών σχέσεων.

Ακούμε τον διπλανό μας γιατί πιστεύουμε σιωπηρά αυτό που μας λέει. Η λέξη είναι μόνο μια δέσμευση. Αποσυνδέστε τη λέξη από την πραγματικότητα και η πιθανότητα να πιστέψετε στους άλλους δεν υπάρχει πλέον. Διέκοψες αμέσως την κοινωνική σχέση. Η ετερότητα γίνεται παράλογη. Δεν αγαπάς πια τον άλλον αλλά μια χίμαιρα.

Οντολογικό έγκλημα γιατί διαστρεβλώνει αυτό που μας διαφοροποιεί από τον φυτικό κόσμο, τη συνείδηση.

«Ένας άνθρωπος που δεν πιστεύει πια τον εαυτό του αυτό που λέει στον άλλον, παλινδρομεί κάτω από το 0».

«Το ψέμα είναι έγκλημα εναντίον του εαυτού μας, κατά της ανθρωπότητας», μας υπενθυμίζει ο Καντ.

Αυτή είναι μια κάπως ριζοσπαστική παρατήρηση, αλλά η Μποβαρισμένη ψηφιακή τεχνολογία προκαλεί μια παραμόρφωση της συνείδησης, μια σκόπιμη μυστικοποίηση. Είναι η νίκη της Βερενίκης επί του Τίτου. Από την απόλυτη ορμητικότητα του μυστηρίου της ρομαντικής ευτυχίας πάνω από τα καθήκοντα που συνδέονται με το αξίωμα ή την κληρονομιά κάποιου.

Θα το πω ευθέως, αλλά η ψηφιακή τεχνολογία αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για τον πολιτισμό μας.

Μια κοινωνία όπου η πρόκληση δεν είναι πλέον η μετάδοση αλλά η εμφάνιση γεννά τέρατα. (σσ τύπου Φ(ε)ιδία) Διαδίδονται στα πλατό του ριάλιτι. Η γελοιοποίηση και η πνευματική μετριότητα της Emma Bovary γίνονται απόλυτες και εισβάλλουν στον Λευκό Οίκο. Συμπτώματα αυτής της μεταμοντέρνας κοινωνίας που αγιάζει τη χυδαιότητα.

Η καταστροφή δεν είναι μακριά. Εκείνη γρυλίζει.

Εκτός κι αν επιλέξουμε αλλαγή πορείας. Ριζικό διάλειμμα.

Η ζωή δεν μετριέται με τη συσσώρευση αντικειμένων, αλλά με την τέχνη του να κυριαρχείς ή μάλλον να βιώνεις το πέρασμα του χρόνου.

Ας θυμηθούμε ότι ο χρόνος είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχει ο άνθρωπος. Μπορούμε να κατακτήσουμε το χώρο, να συσσωρεύσουμε πράγματα, αλλά ο χρόνος είναι μοναδικός. Τα λεπτά που μόλις αφιερώσατε διαβάζοντας αυτό το κείμενο είναι μόνο δικά σας. Δεν θα μπορείτε να τα εξαργυρώσετε. Ούτε ξέρεις πόσο σου μένει να ζήσεις. Ανήκει στη μοίρα. Είναι ιερό.

Ο χρόνος είναι η κεντρική μάχη που πρέπει όλοι, στο δικό μας επίπεδο, να δώσουμε. Πάρτε πίσω τον έλεγχο. Τοποθετούμε τη σκέψη και τις πράξεις μας μακροπρόθεσμα. Περάστε χρόνο με τους αγαπημένους σας και όχι με τις οθόνες. Συμφωνήστε να χαθείτε στο πρόσωπο του άλλου και όχι στο φανταστικό του avatar.

Την ημέρα που θα γίνουμε ξανά κατασκευαστές και όχι καταστροφείς του χρόνου, το ψηφιακό δεν θα είναι πλέον «ριζοσπαστικό μονοπώλιο», αλλά θα γίνει ξανά ένας χώρος ανταλλαγής όπου η συλλογική και θετική νοημοσύνη θα ανθίσει ξανά.

(άρθρο του Γάλλου πρωτοπόρου του Διαδικτύου Bruno Walther)

Αυτή η νέα οπτική δεν επιχειρεί ούτε να ερμηνεύσει ούτε ν΄αλλάξει τον κόσμο αλλά να τον αποφύγει να δραπετεύσει από τον κόσμο.. και να πέσει στο κενό… είναι η αυτοκαταστροφή..

dimpenews.com