Το Βυζάντιο, σημείον αντιλεγόμενον..

Το Βυζάντιο πρωτάνοιξε την ”πύλην την κεκλεισμένην” και μπόρεσε και είδε ο άνθρωπος εκείνα τα θαυμάσια που είπε ο Χριστός που δεν μπόρεσαν να δούνε οι σοφοί (σσ στις στοές και στις παράγκες του πνεύματος) και οι συνετοί της αρχαιότητας………

Και οι λέξεις της ελληνικής γλώσσας καθαγιαστήκανε κι αυτές από τα άγια νοήματα που εκφράζανε και πήρανε κάποια σημασία που δεν είχανε σημασία μυστική, βαθειά, πνευματική.

Ο άνθρωπος έγινε πιο εσωτερικός κατέβηκε στον βυθόν του εαυτού του, ”έγνων εαυτόν” όχι όπως ήθελε η αρχαία φιλοσοφία με το ερευνητικό ψάξιμο ων εγκάτων του αλλά με το θείο έρωτα που του έλεγε: Yμείς ναός του πνεύματος εστέ..”Με την ταπείνωση έγινε πιο ευαίσθητος στο ψυχικό πόνο και στη συντριβή της καρδίας και βρήκε τη λύτρωση της συγγνώμης και της μετάνοιας. Δεν στέκεται πια σαν εγωιστής, ανδριάντας ασάλευτος και αυθάδης ( σσ πεφωτισμένος δυνάστης καθώς ”κάθείλε δυνάστας από θρόνων και ύψωσε ταπεινούς”) αλλά πέφτει και σηκώνεται ολοένα. Ο άρχοντας καλογερεύει και γίνεται υποταχτικός του δούλου του (σσ ο δεσπότης ως διάκονος) η πόρνη ξαναστολίζεται με τα άνθη της παρθενίας (σσ ”Ο μήτραν παρθενικήν αγιάσας τώ τόκω σου” και είναι αυτή η μητροπολιτική μήτρα που γεννοβολά αγίους ως και σήμερα η πνευματικά αμόλυντη μήτρα η μη έχουσα ανίερους δεσμούς με σκοτεινά παράκεντρα και εξαρτήσεις από μιασμένους χορηγούς, όπου δεν ισχύει η θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων) ο δήμιος γονατίζει και ασπάζεται τα πόδια εκείνου που βασάνιζε..

(Φώτης Κόντογλου Η ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ)

dimpenews.com