Ποιός είπε ότι ο Θεός είναι για τους αδαείς; Σήμερα 5 Μαρτίου γιορτάζει ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ”κάτοχος 5 διδακτορικῶν τίτλων σέ μεγάλα Πανεπιστήμια τοῦ κόσμου καί ἄριστος γνώστης 7 γλωσσῶν”.

Ποιός διατείνεται ότι ο Θεός δεν είναι για τους αγωνιστές; ”Τό 1941 συνελήφθη ἀπό τό ναζιστικό καθεστώς καί τό 1944 ἐκτοπίστηκε στό στρατόπεδο συγκέντρωσης τοῦ Νταχάου.”

Από τον Υπεράνθρωπο στον Παν-άνθρωπο! Ο Άγιος Νικόλας Βελιμίροβιτς και ο Παν-άνθρωπος του είναι η απάντηση της σλάβικης και κατ’επέκταση Ορθόδοξης ψυχής στο δυτικό Νιτσεικό Υπεράνθρωπο..αφού εκφράζει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο το ευαγγελικό πρόταγμα ”η δύναμη μου εν ασθενεία τελειούται” που βρίσκεται στον αντίποδα της υπεροχής της δύναμης της κυριαρχίας και της επιβολής..O Παν-άνθρωπος είναι το αρχέτυπο της πνευματικής ολιστικής ενσυναίσθησης που συμπάσχει και δέεται υπέρ πάντων και πασών.. Από θέση αδυναμίας συναισθάνεται τα ασθενή ταυτίζεται με τους διωκόμενους με παρίες ανθρώπους, λαούς, πλάσματα και φύση.. Γίνεται ένα με το Όλον που αυτοπροσφέρεται στον Μόνον που είναι το Παν. Κι αυτή η μυστηριακή ένωση είναι η αρπαγή του κόσμου προς το Φως η μόνη άνοδος η μόνη έξοδος η μόνη διαφυγή καθώς το ελώδες έδαφος υποχωρεί και βυθίζεται κάτω από τα πόδια μας αύτανδρο στην αδιανόητη άβυσσο του Πουθενά..

Σήμερα γιορτή πανευφρόσυνη του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς τιμάται μια ”ἀπό τίς πλέον σημαντικές καί πολυτάλαντες προσωπικότητες που γεννήθηκε τό 1880 στό χωριό Λέλιτς τῆς Σερβίας. Κάτοχος πέντε διδακτορικῶν τίτλων σέ μεγάλα Πανεπιστήμια τοῦ κόσμου καί ἄριστος γνώστης ἑπτά γλωσσῶν, κινήθηκε σέ εὐρύτατη θεματική κλίμακα, ἀπό τήν εὐρωπαϊκή λογοτεχνία ἕως τήν ἀρχαία ἰνδική φιλοσοφία, στοχεύοντας πάντοτε στήν ἀνάδειξη
τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος.
Τό 1919 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Ζίτσης καί δύο χρόνια ἀργότερα μετετέθη στήν Ἐπισκοπή Ἀχρίδος. Τό 1941 συνελήφθη ἀπό τό ναζιστικό καθεστώς καί τό 1944 ἐκτοπίστηκε στό στρατόπεδο συγκέντρωσης τοῦ Νταχάου. Μετά τήν ἀπελευθέρωσή του ἀπό τά συμμαχικά
στρατεύματα, ἀναγκάστηκε νά ἐγκαταλείψει τήν Γιουγκοσλαβία καί κατέφυγε στίς Η.Π.Α., ὅπου
δίδαξε σέ μεγάλες καί ἐπώνυμες Ὀρθόδοξες Χριστιανικές Πανεπιστημιακές Σχολές. Ἐκοιμήθη αἰφνίδια, τήν ὥρα πού ἑτοιμαζόταν νά τελέσει τήν Θεία Λειτουργία στίς 5 Μαρτίου 1956. Στίς 19 Μαΐου τοῦ 2003, ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας τόν ἀνεκήρυξε Ἅγιο καί τόν ἐνέταξε στό Ἁγιολόγιό της”.

Ο όσιος Ιουστίνος του Τσέλιε ο Πόποβιτς αναφερόμενος στο σπάνιο ποιητικό προσευχητικό χάρισμα του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς με αφορμή το έργο του ‘‘Προσευχές στη Λίμνη” διαπιστώνει ότι «…ἡ προσευχή διευρύνει τά σύνορα τοῦ ἀνθρώπου ἕως τόν Παν-άνθρωπον· κάνει τόν ἄνθρωπο εὐαίσθητο πρός ὅλους τούς πόνους καί τίς ἁμαρτίες· κάνει τόν ἄνθρωπο ἱκανό νά κλάψει μέ τά μάτια ὅλων τῶν κλαμένων καί νά θλιβῆ μέ τήν θλῖψι ὅλων τῶν θλιμμένων. Μέσα ἀπό τίς ὑπέροχες προσευχές τοῦ ψαλμωδοῦ μας, ρέει ἡ ψυχή τοῦ Παν-ανθρώπου. Τά σύνορα τοῦ χρόνου καί τοῦ χώρου ἐξαφανίζονται· οἱ προσευχές ἀναπνέουν ἀπό οἰκουμενική ψυχή· ὁμιλεῖ ὄχι ὁ δοῦλος τοῦ χώρου καί τοῦ χρόνου, ὄχι ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ Παν-άνθρωπος.

Οἱ «Προσευχές», ἀναλαμπές ἀστραπῶν ἀπό τό ὑπερπέραν, ἀναβλύζουν ἀπό καρδιά προφήτου πού ἡ φωνή του ἀκούγεται στόν κόσμο καί μαρτυρεῖ τήν φανέρωσι τῆς αἰωνίου ζωῆς….

Περιτειχισμένη μέ τό σῶμα τοῦ λαοῦ, αἰῶνες ἡ λαϊκή μας ψυχή τραύλιζε καί βασανιζόταν, ἀναζητῶντας νά βρεῖ τήν γλῶσσα πού θά ἐκφράσει τούς πόνους της, τίς θλίψεις της, τίς ἐπιθυμίες της καί τίς προσευχές της. Καί βρῆκε τήν γλῶσσα της, τήν βρῆκε στόν Δεσπότη Νικόλαο. Αὐτός μιλᾶ, ὅπως ποτέ δέν μίλησε ἕνας ἄνθρωπος ἀνάμεσά μας.
Αὐτός προσεύχεται, ὅπως ποτέ ἀνάμεσά μας δέν προσευχήθηκε ἄνθρωπος τόσο εὔγλωττα. Αὐτός ἔχει χάρισμα λόγου, γιατί ἔχει τό χάρισμα τοῦ παναισθήματος, τό χάρισμα τῆς συμπόνιας, τῆς παναγάπης, τό χάρισμα τῆς προσευχῆς. Μέχρι νά ἐμφανισθῆ αὐτός, ἐμεῖς ἤμασταν
ἀπεγνωσμένοι: εἶχε μουδιάσει ἡ χριστονοσταλγία τῆς ψυχῆς μας, εἶχε ἀποξηρανθῆ, εἶχε νεκρωθῆ. Χάρη σ’ αὐτόν λάμψαμε ἀπό χαρά:….Αὐτός μέ τήν προσευχή σκέφτεται, μέ τήν προσευχή
φιλοσοφεῖ..Αὐτός μιλᾶ γιά τόν Χριστόν, γιατί ζεῖ μέ Αὐτόν.

Αὐτός ὁ κόσμος εἶναι ὁ ἀσθενής, πού τόν ἀρρώστησε ἡ ἁμαρτία, γιατί ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀρρώστια καί ἡ περιφρόνηση τῶν ἁμαρτωλῶν εἶναι περιφρόνηση τῶν ἀρρώστων. Μέ προσευχή βαδίζει γύρω ἀπό τόν βαριά ἄρρωστο ὁ ἰατρός μας, μέ προσευχή βαδίζει καί μέ προσευχή ἰατρεύει καί θεραπεύει. Μήν περιφρονεῖς τούς ἁμαρτωλούς, ἀλλά νά προσεύχεσαι γι’ αὐτούς. Νά λυπᾶσαι καί νά εὐσπλαχνίζεσαι κάθε κτίσμα, ἀλλά μήν κρίνεις. Διεύρυνε μέ τήν προσευχή τήν
ψυχή σου καί βάθυνέ την ….

Προσευχοποίησε τήν καρδιά σου καί τήν ψυχή καί τόν νοῦ καί αὐτά θά
γίνουν καυτό δάκρυ, πού δέν στεγνώνει, ὑπέρ πάντων καί πασῶν. Ὁ σεβασμιώτατος εὐχέτης προσευχοποίησε ὁλόκληρη τήν ψυχή του καί τό πνεῦμα καί τόν νοῦ: καί τήν ἁμαρτία ὅλων τῶν ἁμαρτωλῶν τήν αἰσθάνεται ὡς δική του καί τούς πόνους ὅλων τῶν κτισμάτων τούς βιώνει ὡς δικούς του καί μετανοεῖ γιά ὅλες τίς ἁμαρτίες σάν νά εἶναι δικές του, κλαίει καί στενάζει γι’ αὐτές.Ἡ προσευχή διευρύνει τά σύνορα τοῦ ἀνθρώπου ἕως τόν Παν-άνθρωπο· κάνει τόν ἄνθρωπο εὐαίσθητο πρός ὅλους τούς πόνους καί τίς ἁμαρτίες· κάνει τόν ἄνθρωπο ἱκανό νά κλάψει μέ τά μάτια ὅλων τῶν κλαμένων καί νά θλιβεῖ μέ τήν θλίψη ὅλων τῶν θλιμμένων. Μέσα ἀπό τίς ὑπέροχες προσευχές τοῦ ψαλμωδοῦ μας ρέει ἡ ψυχή τοῦ Παν-ανθρώπου. Τά σύνορα τοῦ χρόνου καί τοῦ χώρου ἐξαφανίζονται· οἱ προσευχές ἀναπνέουν ἀπό οἰκουμενική ψυχή· ὁμιλεῖ ὄχι ὁ δοῦλος τοῦ χρόνου καί τοῦ χώρου, ὄχι ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ Παν-άνθρωπος . Κύριε φιλάνθρωπε, προσευχοποίησέ με μέ τήν προσευχητικότητα τοῦ Σεβασμιωτάτου πατρός Νικολάου.

Πατήρ Ἰουστῖνος (Πόποβιτς) (1922)

Στίχοι από τις ”Προσευχές τη Λίμνη”

Δέν εἶναι τό κυριώτερο οἱ λακκοῦβες μέ τά λασπόνερα
πλάι στή λίμνη, ἀλλά ἡ ἴδια ἡ λίμνη…

Ὦ ἄστρα καί πράγματα, μήν κοιτᾶτε ἐμένα ἀλλά τόν
Κύριο πού ἔχει τά ὄμματα. Αὐτός μόνον βλέπει. Κύριε, Ὀμορφιά μου,…..

Ὅμως, ὅταν ἡ αἰωνιότητα εἰσχώρησε μέσα μου καί ἔνοιωσα
ξένος μέσα στόν κόσμο, ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ ἔσπασαν
στά δύο μέσα στά χέρια μου σάν ἀδύναμο καλάμι…
Κύριε, δύναμή μου, πόσο ἀδύναμοι εἶναι ὁ οὐρανός
καί ἡ γῆ! Μοιάζουν μέ μολυβένια παλάτια, ἀλλά στήν παρουσία Σου ἐξατμίζονται σάν τό νερό στήν παλάμη.

ΥΓ κάθε εποχή και το Ολοκαύτωμα της.. Σήμερα ποιός δεσπότης τόλμησε να τα βάλει με τους Γενοκτόνους της Γάζας; ουδείς … κι ας μην απειλείται με .. Νταχάου…

Η αγιότητα είναι παρρησία… δεν είναι μικροπολιτική ούτε άνευ όρων υποταγή στους maitres du monde..”εις Κύριος!”

dimpenews.com