Η πολυΣυρία που εξαφανίστηκε….

Η Συρία που εξαφανίστηκε και όπου οι Δρούζοι ήταν οι γιοι του πεισματάρικου βουνού, που σέβονται τις συμμαχίες και τα μυστικά τους, που όταν μιλάνε, ενεργούν και όταν αγαπούν, προστατεύουν και που γονατίζουν μόνο ενώπιον του Θεού και δεν πουλάνε ούτε γη ούτε πρόσωπα.

Συρία όπου οι Αλαουίτες ήταν αυτοί που έκρυβαν την πίστη τους στη σιωπή και πάντα μοίραζαν το ψωμί τους στους γείτονές τους. Σύντροφοι της δροσιάς στα χωριά και φύλακες του βουνού που δεν έπεσαν παρά όλες τις καταιγίδες.

Συρία όπου οι Χριστιανοί Ρουμ ήταν ο ήχος της καμπάνας την αυγή, το μελάνι των πρώτων βιβλίων, αυτοί που ζωγράφισαν το πρόσωπο του Ιησού στους τοίχους του συριακού πόνου και αυτοί που συνέχισαν να λένε «Ειρήνη σε εσάς» παρά όλα τα χτυπήματα.

Συρία, όπου οι Σουνίτες ήταν οι πυλώνες των πόλεων και η ζώσα καρδιά της Δαμασκού, που δεν πρόδωσαν ποτέ έναν φιλοξενούμενο ή έναν γείτονα, των οποίων η γλώσσα ήταν η γλώσσα όλων και των οποίων η θρησκεία ήταν η σκιά του Θεού σε μια αιματοβαμμένη γη για αιώνες.

Συρία, όπου οι Σιίτες ήταν οι φύλακες της θλίψης και της επανάστασης, παιδιά του Χουσεΐν όλων των χωρών, που έμαθαν από την Καρμπάλα ότι αν χυθεί αίμα για την αλήθεια, δεν πάει χαμένο. Συρία, όπου οι Κούρδοι… τραγούδησαν για την ελευθερία στη γλώσσα τους παρά όλες τις απαγορεύσεις και συνέχισαν να καλλιεργούν τα χωράφια και να γράφουν ποίηση σε κορμούς ελιάς. Δεν πρόδωσαν ούτε υποτάχθηκαν, αλλά κουβαλούσαν τον πόνο τους σαν τραγούδι.

Συρία, όπου οι Ασσύριοι… απομεινάρια μιας αρχαίας δόξας, γιοι της ανανέωσης και της Ανάστασης, που, κάθε φορά που η γλώσσα τους πέθαινε στο σχολείο, την αναβίωναν στα σπίτια τους. Ένας πολιτισμός που δεν πεθαίνει ποτέ, ακόμα κι αν σκοτωνόταν δύο φορές.

Συρία, όπου οι Σύριοι ορθόδοξοι, απόγονοι του Χριστού, γιοι του πρώτου γράμματος, δίδαξαν στην Ανατολή να γράφει. Οι πληγές τους είναι ένα βιβλίο, η ιστορία τους ένας σταυρός, οι προσευχές τους σε μια γλώσσα φορτωμένη με χίλια δάκρυα και χίλιους μάρτυρες.

Συρία, όπου οι Αρμένιοι… απόγονοι σφαγών και γιοι της ανανέωσης. Αυτοί που σφαγιάστηκαν αλλά δεν ξεχάστηκαν, και που έχτισαν σπίτια στη Συρία σαν ναούς. Κοιτάζοντάς τους στα μάτια, βλέπουμε ένα άλλο Χαλέπι και τον ευγενή πόνο που δεν μπορεί να εκδικηθεί.

Η Συρία, όπου οι Ισμαηλίτες ήταν ένας λαός με διορατικότητα και βαθιά αμφισβήτηση, που πίστευε ότι ο Θεός δεν λατρευόταν μέσω του φόβου, αλλά μέσω της κατανόησης. Υφαίνοντας τη γνώση όπως οι γιαγιάδες υφαίνουν έναν μανδύα ασφάλειας.

Η Συρία των Μουρσίντι… καταπιεσμένων λόγιων, φορέων ενός ακατανόητου καλέσματος, που περιπλανήθηκαν στα πέρατα της χώρας σαν ξένοι, ενώ βαθιά στην καρδιά τους φύλαγαν μια πατρίδα που κανείς δεν είχε προδώσει.

Η Συρία όπου οι Φυλές της ερήμου ήταν… ένας ιπποτικός λαός που δεν μπορεί να εξαγοραστεί, που δεν πούλησε ούτε τα σπίτια του ούτε τις βεντέτες του, που άπλωνε την άμμο σαν βασιλικό χαλί και θυσίαζε ένα κριάρι για έναν ξένο . Ήταν η φύση πριν μολυνθεί από τις πόλεις, και η τιμή πριν γίνει απλό σύνθημα.

dimpenews.com