Ζορζ Αμπντάλα: ”(για Γάζα) Καμία σιωπή μετά τις σφαγές, καμία ουδετερότητα απέναντι στη γενοκτονία..

(Για τα 40 χρόνια φυλακής) Ένας μαχητής δεν φυλάσσεται στο ψυγείο, ούτε καταψύχεται σαν κομμάτι κρέας.”

Λίβανος. Η πόλη του τον υποδέχτηκε σαν ήρωα, με θρήνους και δάκρυα υπερηφάνειας, εν μέσω ψαλμών που αφηγούνταν μια ιστορία υπομονής και νίκης. Στο απλό πέτρινο σπίτι του, η δραστηριότητα δεν σταματά ποτέ, και οι επισκέψεις δεν σταματούν ποτέ. Γυναίκες κρατούν λουλούδια, νέοι άνδρες υψώνουν σημαίες και φωτογραφίες του, και σύντροφοι έρχονται να χαιρετήσουν την ακλόνητη στάση του. Ανάμεσα στους κέδρους της Άκκαρ, ο Ζωρζ Αμπντάλα συνεχίζει να καλωσορίζει τους επισκέπτες με ένα σίγουρο χαμόγελο, ένα σταθερό βλέμμα και μια αγέραστη μνήμη, σαν η αιχμαλωσία να μην είχε καταφέρει να κάμψει καμία από τις δυνάμεις του, αλλά μάλλον να τον είχε εξευγενίσει ώστε να γίνει ζωντανός μάρτυρας μιας αξέχαστης εποχής.

Στα χρόνια της αιχμαλωσίας του, που διήρκεσαν περισσότερα από 40 χρόνια, ο Ζωρζ λέει ότι η σκληρότητα της φυλακής δεν κατάφερε να τον απομονώσει από τον λαό του και τον σκοπό του. Προσθέτει ότι η ίδια η κράτηση ήταν επώδυνη, αλλά ήταν περιτριγυρισμένος από ένα ευρύ κίνημα αλληλεγγύης, ιδιαίτερα από Γάλλους ακτιβιστές και πολιτικούς εκπροσώπους που τον επισκέπτονταν τακτικά και τον ενημέρωναν για τα γεγονότα που εξελισσόταν. Είπε, λάμβανε πέντε επιστολές την εβδομάδα, καθεμία από τις οποίες περιείχε 90 σελίδες πληροφοριών από τον λιβανέζικο, αραβικό και παλαιστινιακό τύπο. Τόνισε ότι «δεν ήταν απομονωμένος, αλλά μάλλον ασχολήθηκε με τις λεπτομέρειες και συμμετείχε ενεργά στους αγώνες των συντρόφων του, παρά τα κάγκελα της φυλακής». Κατέληξε: «Ένας μαχητής δεν φυλάσσεται στο ψυγείο, ούτε καταψύχεται σαν κομμάτι κρέας. Για να παραμείνει ζωντανός, πρέπει να παραμείνει στην καρδιά του αγώνα». Ο Αμπντουλάχ πιστεύει ότι ο αγώνας δεν είναι απλώς μια θυσία που γίνεται για χάρη της πατρίδας, αλλά μάλλον μια υπαρξιακή πράξη που πηγάζει από μια βαθιά σύνδεση με τον σκοπό. Λέει: «Όσοι βλέπουν τον αγώνα ως βάρος δεν θα αντέξουν, αλλά όσοι αντλούν την σταθερότητά τους από τη συνείδηση του λαού τους θα επιμείνουν. Η σταθερότητά μου είναι προέκταση της σταθερότητας της οικογένειάς μου και του λαού μου».

Σε αυτό το πλαίσιο, εξέφρασε την ελπίδα του ότι οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι θα λάμβαναν έστω και ένα κλάσμα της αλληλεγγύης και της υποστήριξης που έλαβε κατά τη διάρκεια των ετών αιχμαλωσίας του, τονίζοντας ότι ο φασισμός της ισραηλινής κατοχής απαιτεί μια ενιαία διεθνή στάση. Όταν ρωτήθηκε για τη νομιμότητα του ένοπλου αγώνα σήμερα, ο Αμπντουλάχ απάντησε κατηγορηματικά: «Ο ένοπλος αγώνας δεν είναι ένα θεωρητικό σύνθημα, αλλά μάλλον ένα απαραίτητο εργαλείο για την αντιμετώπιση της σιωνιστικής βίας και του ιμπεριαλιστικού ρατσισμού. Είναι μια πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά στη Γάζα, τον Λίβανο και σε άλλα πεδία αγώνα». Τόνισε ότι αυτή η επιλογή δεν έρχεται σε αντίθεση με την οικοδόμηση κράτους, αλλά μάλλον αντανακλά την απουσία της. Είπε: «Θέλουμε ένα κράτος που προστατεύει τον λαό του, με έναν ισχυρό, καλά οπλισμένο στρατό. Θα φέρουμε όπλα όταν ο στρατός αφοπλιστεί, και όταν ένας ικανός εθνικός στρατός είναι διαθέσιμος, εμείς είμαστε οι στρατιώτες και οι αξιωματικοί του, ο δικός μας λαός». Πρόσθεσε: «Οι πολιτοφυλακές δεν προκύπτουν από το πουθενά, αλλά από την αδράνεια του κράτους. Η πολιτική τάξη είναι αυτή που απογύμνωσε τον στρατό από τα αμυντικά του εργαλεία, όχι οι μητέρες ή οι εργάτριες σε αρτοποιείο».

Όσον αφορά την απόδοση του λιβανέζικου κράτους στην παρακολούθηση της υπόθεσής του, ο Abdallah λέει: «Σε ορισμένα στάδια, έκανε ό,τι ήταν απαραίτητο, αλλά σε πολλές περιπτώσεις, ήταν εντελώς απών. Δεν του ζητώ να φέρει το βάρος της αιχμαλωσίας για μένα, αλλά σε κρίσιμες καμπές, υπήρξαν εκείνοι που εκτέλεσαν τα καθήκοντά τους με υπευθυνότητα και πατριωτισμό». Ευχαρίστησε συγκεκριμένα την Υπουργό Δικαιοσύνης, η οποία τον επισκέφθηκε στη φυλακή, λέγοντας: «Μετέφερε μηνύματα αλληλεγγύης και ενσάρκωσε την πραγματική εικόνα του Λιβάνου που ονειρευόμαστε». Επαίνεσε επίσης τον ρόλο ορισμένων Λιβανέζων διπλωματών που είχαν αναλάβει την παρακολούθηση της υπόθεσής του, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του προς αυτούς και δηλώνοντας ότι η εκτίμηση των προσπαθειών τους δεν σημαίνει απαραίτητα την υιοθέτηση επίσημης θέσης.

Περιγράφει τη Γαλλία ως χώρα «οργανικά συνδεδεμένη με το Ισραήλ, ιστορικά και μέσω συμφερόντων» και λέει ότι «δηλώνει ανοιχτά την εχθρότητά της προς το αραβικό εθνικό κίνημα». Ωστόσο, τονίζει ότι ο Λίβανος -παρά τη γεωγραφική του μικρότητα- παραμένει πηγή ζωής και αγώνα. Δηλώνει: «Ήμουν μαχητής και θα παραμείνω. Πέρασα 41 χρόνια στη φυλακή και 21 χρόνια πριν από αυτό στον αγώνα. Η θέση μου καθορίζεται από τη μάχη, αλλά η ελπίδα μου μεγαλώνει όταν βλέπω αυτή την ευρεία λαϊκή συμμαχία ενάντια στο σχέδιο σομαλοποίησης του Λιβάνου». Προειδοποιεί για τις προσπάθειες μετατροπής του Λιβάνου σε «ευαίσθητο σημείο που φυλάσσεται από το Ισραήλ», εξηγώντας ότι «ο Λίβανος δεν είναι εύθραυστος, αλλά μάλλον ένα φρούριο ανθεκτικότητας. Όποιος στέκεται μόνος του απέναντι στο Ισραήλ αξίζει τον σεβασμό του αραβικού κόσμου, όχι την εγκατάλειψή του». Πρόσθεσε: «Οι γειτονιές μας στη Βηρυτό βομβαρδίστηκαν και δεν βρήκαμε ούτε μια αραβική χώρα να παράσχει στον στρατό έναν πύραυλο. Σήμερα, η αντίσταση (Χεζμπολάχ) καλείται να αφοπλιστεί, χωρίς κανείς να προσφέρει εναλλακτική λύση. Εμείς είμαστε αυτοί που θα αποκαταστήσουν την αξιοπρέπεια του στρατού και εμείς -μαζί με τον λαό μας- συμφωνούμε: ο Λίβανος προστατεύεται μόνο από τον ισχυρό στρατό του».

Απηύθυνε άμεσα μηνύματα στις αραβικές πρωτεύουσες, ρωτώντας: «Ποιος θα φέρει ψωμί και νερό στα παιδιά της Γάζας; Πού είναι έστω και ένας μουσουλμάνος ανάμεσα στα εκατομμύρια Αιγυπτίων να προχωρούν προς τη Γάζα για να ρίξουν τη μηχανή της γενοκτονίας;» Θυμάται την Γκρέτα, την Ευρωπαία κοπέλα που διέσχισε τον ωκεανό με μια μικρή βάρκα που μετέφερε ένα χαρτοκιβώτιο γάλα στη Γάζα, ρωτώντας: «Αν το έκανε η Γκρέτα, τι πρόβλημα έχουν ολόκληροι λαοί που δεν μπορούν να στείλουν ούτε μια γουλιά νερό;» Καταλήγει: «Το Αλ-Αζχάρ δεν είναι ένας συμβολικός θεσμός, αλλά μάλλον μια ζωντανή συνείδηση του έθνους. Σήμερα, πρέπει να φωνάξει: Καμία σιωπή μετά τις σφαγές, καμία ουδετερότητα απέναντι στη γενοκτονία». (συνέντευξή του Λιβανέζου χριστιανού αριστερού αγωνιστή Georges Abdallah στο al Jazeera)

dimpenews.com