Αυτοί που ζουν είναι αυτοί που μάχονται· είναι
Αυτοί των οποίων η ψυχή και το μέτωπο είναι γεμάτα με έναν σταθερό σκοπό,
Αυτοί που ανεβαίνουν την σκληρή κορυφή ενός υψηλού πεπρωμένου,
Αυτοί που περπατούν στοχαστικά, ερωτευμένοι με έναν υψηλό στόχο,
Έχοντας μπροστά στα μάτια τους συνεχώς, νύχτα και μέρα,
Είτε κάποια ιερή εργασία είτε κάποια μεγάλη αγάπη.
Είναι ο άγιος προφήτης που προσκυνάει την κιβωτό,
Είναι ο εργάτης, ο ποιμένας, ο εργάτης, ο πατριάρχης·
Αυτοί των οποίων οι καρδιές είναι καλές, αυτοί των οποίων οι μέρες είναι γεμάτες,
Αυτοί ζουν, Κύριε! Λυπάμαι τους άλλους.
Γιατί το τίποτα τους μεθάει με την αόριστη πλήξη του,
Γιατί το βαρύτερο φορτίο είναι να υπάρχεις χωρίς να ζεις.

Άχρηστοι, παρίες, περιφέρουν εδώ κάτω
το σκοτεινό βάρος της ύπαρξης απερίσκεπτα.
Ονομάζονται χυδαίοι, πληβείοι, ο όχλος, το πλήθος.
Είναι αυτοί που μουρμουρίζουν, χειροκροτούν, σφυρίζουν, βυθίζονται,
Χτυπούν τα χέρια τους, βαράνε προσοχές, χασμουριούνται, λένε ναι, λένε όχι,
Ποτέ δεν έχουν πρόσωπο και ποτέ δεν έχουν όνομα·

Ένα σμήνος που πηγαίνει, επιστρέφει, κρίνει, αθωώνει, σκέφτεται,
Καταστραμμένο, έτοιμο για τον Μαρά όπως έτοιμο για τον Τιβέριο,
Ένα θλιβερό, χαρούμενο πλήθος, χρυσές ρόμπες, γυμνά χέρια,
Ακατάληπτα και οδηγημένο σε άγνωστες αβύσσους.
Είναι οι ψυχροί περαστικοί, άσκοποι, αδέσμευτοι, αγέραστοι·
Οι κατώτεροι της ανθρώπινης φυλής που καταρρέουν σε ένα σύννεφο· Αυτοί που δεν γνωρίζουμε, αυτοί που δεν μετράμε,
Αυτοί που χάνουν τα λόγια τους, τη βούλησή τους, τα βήματά τους.
Η σκοτεινή σκιά γύρω τους εκτείνεται και υποχωρεί·
……..
Περιπλανώνται κοντά στην σκοτεινή άκρη της νύχτας.

Τι! Να μην αγαπούν! Να ακολουθούν ένα ζοφερό μονοπάτι
Χωρίς όνειρο να προπορεύεται, χωρίς πένθος να ακολουθεί!
Τι! Να περπατούν μπροστά χωρίς να ξέρουν πού πηγαίνουν!
Να γελούν με τον Δία χωρίς να πιστεύουν στον Γιαχβέ!
Να κοιτάζουν χωρίς σεβασμό το αστέρι, το λουλούδι, τη γυναίκα!
Να θέλουν πάντα το σώμα, ποτέ να αναζητούν την ψυχή!
Να κάνουν μάταιες προσπάθειες για μάταια αποτελέσματα!
Να μην περιμένουν τίποτα από ψηλά! από Ουρανό! Να ξεχνούν τους νεκρούς!
Ω, όχι, δεν είμαι ένας από αυτούς! μεγάλος, ακμάζων,
Περήφανος, ισχυρός ή κρυμμένος σε βρώμικες φωλιές,
Τους αποφεύγω και φοβάμαι τα μισητά τους μονοπάτια·
Και θα προτιμούσα να είμαι, ω μυρμήγκια των πόλεων,
Γλάστρα, πλήθος, ψεύτικοι άνθρωποι, νεκρές καρδιές, πεσμένες φυλές,
Ένα δέντρο στο δάσος παρά μια ψυχή στα πλήθη σας!

Παρίσι, 31 Δεκεμβρίου 1848. Μεσάνυχτα.(V. Hugo από την ποιητική συλλογή les chatiments/oι τιμωρίες)

dimpenews.com