Τον νυμφώνα σου δεν βλέπω, Σωτήρ μου κεκοσμημένον και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ· .. αν το να βλέπεις το νυμφώνα, το θείο ενδιαίτημα και να συνειδητοποιείς την ένδεια ενδύματος είναι μια φορά απελπιστικό το να μην βλέπεις καν τον φωταγωγημένο νυμφώνα είναι 2 φορές απογοητευτικό γιατί αφού δεν το βλέπεις δεν σου γεννιέται και ο πόθος να εισέλθεις… οπότε μένεις στην αφασία της άγνοιας της αποχής και της απροσπάθειας… Από την άλλη αν δεν τον βλέπεις συνειδητοποιείς ότι δεν βλέπεις και λες Υιέ Δαβίδ ελέησόν με σαν τον τυφλό… μόνο έλεος … όλα τα άλλα είναι δικηγορία … Continue reading Τον νυμφώνα σου δεν βλέπω….

”Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις, περιπεσοῦσα γυνή,τὴν σὴν αἰσθομένη Θεότητα” Περιπεσούσα (αισθομένη)-οδυρομένη-Οίμοι υπάρχει μια επιτακτική κλιμάκωση στην τραγικότητα ως συναίσθηση αλλά και στα αλλεπάλληλα διανυόμενα στάδια της μετανοίας αισθομένη, ερχόμενη σε κατάσταση θεογνωσίας αποκτά αυτοσυνειδησία..και ολοφυρόμενη οδύρεται. Η κορύφωση του δράματος της μετανοίας αποδίδεται από το οίμοι τον αναδιπλασιασμό οιμωγής ως οι-μ-οι… Συνέρχεται…..ο εσωτερικός της κόσμος της αποκαλύπτεται ως νύκτα ασέληνος της αμαρτίας.. Αναλύεται σε δάκρυα …..πηγές δακρύων αναβλύζουν εκ του φρέατος της καρδίας μιας αλλιώτικης, δοτικής Σαμαρείτιδας. Η άγονη έρημος της ψυχής αρδεύεται..Σύμφωνα με τον Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη “ο δρόμος των Αγίων είναι ο δρόμος των δακρύων της αγάπης”. Γίνεται … Continue reading Η ποιήτρια του Θεού!!