‘‘Ω, πατρίδα μου. Είσαι η χώρα των εχθρών;…...Αντιστάθηκα στην αποικιοκρατία, κι η πατρίδα μου με εκτόπισε…..Ω ηττημένοι άρχοντες, ηττημένα κόμματα Ω ηττημένο κοινό πόσο αγροίκοι είμαστε!’‘ H στρατευμένη ποίηση είναι λέξεις διασποράς που εκρήγνυνται μες στα στενά των προφυλάξεων στα check point των αναστολών..

Υπάρχουν ακόμα ποιητές που τολμούν να μιλήσουν σε αυτόν τον κόσμο για τα λάθος πράγματα που συμβαίνουν. Το κάνουν σαν τον «Ρωμαίο» στο έργο του Shakespeare «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Ο Ιρακινός ποιητής Muzaffar al-Nawab (1934-2022) κατάφερε να αναπτύξει ένα μοναδικό στυλ στο καταγγελτικό του ύφος απέναντι στο καθεστώς. Χρησιμοποίησε μια γλώσσα που κανένας άλλος ποιητής δεν μπορεί να δημιουργήσει εκτός αν εξορίστηκε από μια αραβική πρωτεύουσα ή υποβλήθηκε σε σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια σαν αυτόν. Δεκάδες μαστιγωτές θα περιμένουν να χτυπήσουν τον ποιητή με μαστίγιο και μεγάλες μπότες…..

Ο Μουζαφάρ αλ-Ναουάμπ έγραψε σε ένα από τα ποιήματά του σχετικά με αυτό το πείραμα:

«Σαν δύο αποχαυνωμένες μυρμηγκοφωλιές
Είναι τα μάτια του αρχηγού των μαστιγωτών
Οι τρίχες της μύτης του μεγάλωναν σαν του χοίρου
Λέξεις βλέννας ήταν στο στόμα του
Μου τις έσταζε στα αυτιά.
Με ρώτησε: Ποιος είσαι;
Ντράπηκα να του πω:
Αντιστάθηκα στην αποικιοκρατία, οπότε η πατρίδα μου με εκτόπισε.
Τα μάτια μου λιποθύμησαν από τα βασανιστήρια».

Ρωτάει στο ποίημά του «Η παλιά παμπ»:

«Πώς μπορεί ο άνθρωπος να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του ενώ τα χέρια των μηχανισμών ασφαλείας φτάνουν παντού;»

”Κορυφές»:

«Τώρα, το ομολογώ μπροστά στην έρημο
Ότι είμαι βρόμικος σαν την ήττα σου.
Ω ηττημένοι άρχοντες, ηττημένα κόμματα
Ω ηττημένοι κυβερνήτες
Ω ηττημένο κοινό
Πόσο αγροίκοι είμαστε!
Και το αρνούμαστε, πόσο αγροίκοι είμαστε!». ( στην ενδημική διαφθορά)

«Ω, πατρίδα μου.
Είσαι η χώρα των εχθρών;
Ω πατρίδα μου που προβάλλεις σαν πρωινό αστέρι στην αγορά»

Μιλώντας στον Θεό, λέει:

«Δόξα σε σένα, έχω αποδεχτεί τα πάντα εκτός από την ταπείνωση.
Ήμουν ικανοποιημένος που το μερίδιο της ζωής μου ήταν σαν αυτό ενός πουλιού.
Αλλά χάρη σε σένα, ακόμα ”καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ έχουν κατασκηνώσεις”, όπου επιστρέφουν
ενώ εγώ ακόμα πετάω.
Αυτή η πατρίδα που εκτείνεται από τη θάλασσα ως τη θάλασσα
Είναι σαν τις διπλανές φυλακές.
Είναι σαν ένας δεσμοφύλακας που συλλαμβάνει έναν άλλο δεσμοφύλακα».

Ο Al-Nawab ζητά τελικά συγχώρεση, αλλά προσπαθεί να διατηρήσει την απόρριψή του:

«Συγχωρήστε μου τη θλίψη, το κρασί, την οργή και τα σκληρά μου λόγια.
Κάποιοι από εσάς θα πείτε ότι ήταν αυθάδικα.
Εντάξει!
Δείξτε μου τότε μια κατάσταση που είναι πιο αυθάδεια
από αυτή που ζούμε τώρα!»

Αν και η οικογένειά του ήταν αριστοκρατική, ο al-Nawab έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος του Ιράκ. Είχε σπουδάσει φιλολογία. Μετά το πραξικόπημα του 1963 έγινε φυγάς. Κατέφυγε στο Ιράν και κρύφτηκε στην Τεχεράνη. Εκεί συνελήφθη και κρατήθηκε στη φυλακή για 5 μήνες χωρίς να γνωρίζει τι συνέβαινε στη χώρα του. Στη συνέχεια, στάλθηκε πίσω από την Τεχεράνη στη Βασόρα στο Ιράκ και στη συνέχεια στη Βαγδάτη. Καταδικάστηκε κάποια στιγμή σε θάνατο αλλά η ποινή θα μετατραπεί σε ισόβια. Έζησε αυτοεξόριστος και φυγάς από Τεχεράνη σε Δαμασκό και Βηρυτό ως και σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Δημιούργησε το πρώτο του ποίημα που του δημιούργησε μπελάδες την «Aθώωση». Αυτό το ποίημα έγινε για εκείνον η αρχή της κακοποίησης και του συνεχούς βασανισμού. Ήταν σαν ένα τέρας που τον κυνηγούσε συνέχεια.

Εκείνη τη στιγμή, ο al-Nawab νίκησε την εξουσία για πρώτη φορά. Είπε το πρώτο του «όχι» δημόσια. Αυτή η άρνηση του κόστισε 20 χρόνια φυλάκισης. Η συγγραφή του προαναφερθέντος ποιήματος σήμαινε επίσης ότι θα τον βάλουν στη φυλακή άλλα τρία χρόνια. Έτσι, το ταξίδι της απόρριψής του ξεκίνησε με ένα «όχι» και ένα ποίημα.

Του ζήτησαν να προσβάλει το κομμουνιστικό κόμμα για να διεκδικήσει την αθώωσή του. Δεν ήταν εύκολη επιλογή καθώς η απάντηση του ποιητή θα επηρέαζε άλλους 120 κρατούμενους αν έκανε αυτό που του ζητήθηκε. Του είπαν να διακηρύξει: Ανάθεμα στο κόμμα. Αλλά είπε: Όχι. Του ζήτησαν να βρίζει όλα τα κόμματα. Είπε: Όχι. Και έγραψε το ποίημά του «Αθώωση» σε μια λαϊκή ιρακινή ποίηση. Μιμούμενος τη γλώσσα μιας μητέρας, έγραψε τα εξής:

«Ο χρόνος σου τσακίζει τα κόκαλα για προδοσία.
Συμβιβάζεις την πληγή σου στην κακία
Και πρέπει να το κρύψεις.
Ω γιε, ας καθαριστεί η πληγή.
Άστην να αιμορραγήσει.
Γιε μου, μην κρύβεις την τιμή μας.
Ω γιε μου, η αθώωση παραμένει σάπια για πάντα.
Ξέρεις, γιε μου μου με κάθε αθώωση,
Θάβουμε ξανά κάθε μάρτυρα του λαού μας».

Μετά από αυτό, ο ίδιος ο Al-Nawab δραπέτευσε από τη φυλακή στις αρχές του 1967. Συνήθισε να δραπετεύει με τον ίδιο τρόπο. Εν τω μεταξύ, τα ποιήματά του έφτασαν στους αναγνώστες και αυτό τον έκανε να τιμηθεί. Συνήθισε να δραπετεύει, και ακόμη και όταν συνελήφθη στο Ιράν, προσπάθησε να δραπετεύσει. Η δεύτερη απόπειρά του να δραπετεύσει από τη φυλακή Al Hillah πέτυχε σκάβοντας μια σήραγγα στη φυλακή από την οποία δραπέτευσαν 40 κρατούμενοι, συμπεριλαμβανομένου του Al-Nawab. Στη συνέχεια, εξαφανίστηκε στη Βαγδάτη πριν οι αρχές εκδώσουν εντολή αμνηστίας για πολιτικούς αντιπάλους.

Αυτή ήταν η δεύτερη νίκη του επί της εξουσίας στην ποίηση και τη ζωή. Αυτές οι νίκες συνοδεύονταν συνήθως με τον βασανισμό και την εξορία. Συνελήφθη το 1968 και γνώρισε τον πρώην πρόεδρο του Ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν. Μπορεί η αρχή να προσπαθούσε να εξαγοράσει τη σιωπή του ή να κατευθύνει την ομιλία του, αλλά είπε και για τις δύο επιλογές:

«Γιατί η καταπίεση μπαίνει στην καρδιά και η λογοκρισία ελέγχει τη σιωπή, τα χαρτιά, τα βήματα και τους λαβύρινθους μου; Δεν έχω το δικαίωμα να σιωπήσω, να μιλήσω, να περπατήσω έξω από την επίσημη διαδρομή ή να κλάψω; Δεν έχω το δικαίωμα να δημοσιεύω και να διανέμω δωρεάν φωτιά;»

Σε ένα άγνωστο κτίριο, ο Σαντάμ Χουσεΐν τον συνάντησε και τον ρώτησε: «Δεν εμπιστεύεσαι την κεντρική κυβέρνηση;» Ο Al-Nawab απάντησε: «Δεν σε εμπιστεύομαι. μπορείς να με στείλεις πίσω στη φυλακή».

Και τελικά ως γνήσιος πατριώτης είχε ένα Καλβικό θάνατο πέθανε αυτοεξόριστος μακριά από το Ιράκ φέτος πριν ένα μήνα στα ΗΑΕ. ”Ο διάσημος Ιρακινός πολιτικός ποιητής Muzaffar al-Nawab, ένα σύμβολο της λαϊκής ιρακινής ποίησης που έζησε στη φυλακή και την εξορία τη δεκαετία του 1960, πέθανε την Παρασκευή σε ηλικία 88 ετών, ανακοίνωσαν οι ιρακινές αρχές.

Ο καλλιτέχνης πέθανε σε νοσοκομείο των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, μετά από πολύμηνη μάχη με ασθένεια, ανακοίνωσε το υπουργείο Πολιτισμού. «Παραμένει ζωντανός στο μυαλό όλων όσων τραγουδούν τα αθάνατα ποιήματά του», έγραψε στο Twitter ο πρόεδρος του Ιράκ Μπαρχάμ Σάλεχ” ‘αναφέρει στις 20/5/22 η lorientlejour. Ο ιρακινός πρωθυπουργός Μουσταφά αλ-Καζίμι ζήτησε να μεταφερθεί η σορός του πίσω στο Ιράκ με το προεδρικό αεροπλάνο..

Γιατί η Ανατολή είναι η ψυχή μας ο λυρισμός και οι αγώνες μας που απαρνηθήκαμε ο Θεός που τον αφήσαμε πίσω σε κάποια έρημο που ροδίζει….

ψίθυρος , σούρσιμο πληγωμένου ζώου πάνω από τα κεφάλια μας μια λέξη Προδοσία επανέρχεται

dimpenews.com