Δεν είναι μόνο ο Ερντογάν που προκαλεί την Ελλάδα είναι και η Διεθνής Ισλαμιστική ακραίοι Ισλαμιστές. Αυτό σημαίνει ότι επιχειρείται η διένεξη Ελλάδας Τουρκίας να διεθνοποιηθεί στη βάση Ισλάμ κατά Ελλάδας ή χριστιανικής Ελλάδας. Είναι μια σημαντική εξέλιξη…Θέλουν να κάνουν τζιχάντ κατά της χώρας μας και διαμορφώνουν κλίμα όπως έκαναν και για Συρία; Eίναι κανονικό κάλεσμα και στρατολόγηση μέσω κοινωνικών δικτύων τα οποία λογοκρίνουν κάθε φωνή αλλά όχι την ισλαμιστική. Περίεργη διαπλοκή.

”Ισλαμιστές μεταξύ των οποίων και ο Idriss Sihamedi, δημοσίευσαν χθες το βράδυ τη φωτογραφία με το κράνος του Muhammad Fatih, κατακτητή της Κωνσταντινούπολης. Το 1955, την ίδια ημερομηνία, ξεκίνησε το πογκρόμ της Κωνσταντινούπολης κατά των Ελλήνων, υπό την αιγίδα αυτού του πολέμαρχου” αναφέρει εύστοχα το γαλλικό μέσο fdesouche.

”Το κράνος του σουλτάνου Μωάμεθ Φατίχ, που κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη σε ηλικία 21 ετών, δίνοντας τέλος στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.” Eίναι η ανάρτηση του Sihamedi στις 6 Σεπτέμβρη ανήμερα Σεπτεμβριανών..Ο Sihamedi είναι ιδρυτής της ΜΚΟ ”BarakaCity” στη Γαλλία. Μια οργάνωση που το Υπ. Εσωτερικών τη θεωρεί εχθρό της Δημοκρατίας και είναι σε φάση διάλυσή της. Αντίστοιχη ανάρτηση από αυτοαποκαλούμενο ”Ισλαμικό Εμιράτο Αφγανιστάν-Ταλιμπάν Στρατιώτες”

Το πογκρόμ της Κωνσταντινούπολης, γνωστό και ως ταραχές της Κωνσταντινούπολης ή πογκρόμ της Κωνσταντινούπολης, ήταν ένα πογκρόμ που στράφηκε κυρίως κατά της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη που έλαβε χώρα στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου 1955.

Οι ταραχές ενορχηστρώνονται από την «αντι-εξέγερση» με επικεφαλής τον τουρκικό στρατό. Διαδραματίζονται μετά τη μετάδοση της είδησης για την έκρηξη βόμβας, την προηγούμενη μέρα, στο τουρκικό προξενείο στη Θεσσαλονίκη, γενέτειρα του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Η έρευνα αποκάλυψε πολύ γρήγορα ότι αυτή η επίθεση πραγματοποιήθηκε από έναν Τούρκο στο πλαίσιο μιας επιχείρησης που οργανώθηκε από την αρχή υπό ψεύτικη σημαία: κατά την παραδοχή του ίδιου του αντιστράτηγου Fatih Güllapoğlu, ήταν το «τμήμα ειδικού πολέμου» που σχεδίασε αυτήν την επίθεση. εμπλέκοντας και δύο ακόλουθους του Τουρκικού προξενείου που συνελήφθησαν από την ελληνική αστυνομία. Όμως ο τουρκικός Τύπος δεν ενημερώνει το κοινό για αυτό το συμπέρασμα.

Οργισμένοι ταραχοποιοί, οι περισσότεροι μεταφερόμενοι με φορτηγά στην πόλη εκ των προτέρων, εισβάλλουν στην ελληνική συνοικία της Κωνσταντινούπολης για εννέα ώρες. Αν και δεν ζήτησαν ρητά τη δολοφονία των θυμάτων τους, περισσότεροι από δώδεκα άνθρωποι πέθαναν κατά τη διάρκεια ή μετά το πογκρόμ, ως αποτέλεσμα ξυλοδαρμών και εμπρησμών. Οι εβραϊκές και οι αρμενικές κοινότητες είναι επίσης θύματα κακοποίησης.

Το πογκρόμ επιτάχυνε την αναχώρηση των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη: η κοινότητα έφτασε από 135.000 μέλη πριν από την επίθεση σε 7.000 το 19782 και 2.500 το 2006. Σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές, αυτό το γεγονός είναι μέρος της διαδικασίας εθνοκάθαρσης που ξεκίνησε κατά την παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας περισσότερο παρά στο πλαίσιο μιας διμερούς σύγκρουσης μεταξύ δύο κρατών. Αυτή τη φορά δεν διακυβεύεται, όπως την περίοδο 1912-1922, η ακεραιότητα της Τουρκίας, αλλά το ζήτημα της γης: την εποχή των γεγονότων, περίπου το 40% της ιδιοκτησίας της Κωνσταντινούπολης ανήκε σε μειονότητες.

(…) Συναφής ανάρτηση από Αφγανό

Σχόλιο από τον Etienne Copeaux, ειδικό στην Τουρκία για το Susam-Sonkak
Κατά τη διάρκεια αυτής της εκδήλωσης, οι προβοκάτορες ανακάτεψαν τη διπλή ”ιερότητα” του Ατατούρκ και αυτή του μνημείου, παίζοντας, εν γνώσει τους ή όχι, στην εγγύτητα μεταξύ αυτού και της «ξένης» συνοικίας. Διότι, από το 1928 έως το 1955, αυτό που διακυβεύεται είναι η κατάκτηση μιας μη μουσουλμανικής συνοικίας, το τελευταίο σημείο της κατάκτησης (Φετίχ*) της Κωνσταντινούπολης, η οποία στη συνέχεια θα χάσει τους περισσότερους από αυτούς που την ονόμασαν έτσι, για να γίνει πλήρως Κωνσταντινούπολη. . Το πρώτο στάδιο, το 1928, είναι μια συμβολική κατάκτηση με το στήσιμο του μνημείου και το δεύτερο, το 1955, είναι μια αποτελεσματική κατάκτηση, με τη λεηλασία της γειτονιάς και την «αναχώρηση» των ευγενικών ρούμ.

Μια λεπτομέρεια απεικονίζει την ερμηνεία μου. Σε μερικές φωτογραφίες από τη νύχτα της 6ης προς 7η Σεπτεμβρίου, μια ομάδα ταραχοποιών διακρίνεται να περπατά περήφανα στην οδό Istiklâl κρατώντας ένα πορτρέτο του σουλτάνου Μεχμέτ του Πορθητή (Μεχμέτ Φατίχ), ο οποίος έδωσε την Κωνσταντινούπολη στους Τούρκους και το Ισλάμ το 1453 ( Güven and Karaca, 2005, 48-49. Ο Σουλτάνος ​​βρίσκεται στη θέση του σε αυτή την εκδήλωση.Αυτοί οι άνθρωποι, συνοδευόμενοι από το νταούλ (τύμπανο) τις γιορτές, γελούν και διασκεδάζουν, χαρούμενοι και αναμφίβολα περήφανοι που εκτελούν το Φετίχ.

Αυτή η πράξη και αυτό το πορτρέτο προδίδουν την ύπαρξη ενός «λανθάνοντος λόγου». είναι, σύμφωνα με τα λόγια του J.P. Faye, μια «αφήγηση που πηγαίνει από την περιφέρεια στο κέντρο, το «αόρατο κέντρο» πάνω στο οποίο αναρωτιούνται οι αφηγητές σε δράση, πριν το δουν να πάρει ξαφνικά όνομα» (Faye, 1972: 10 ). Εδώ, είναι ο λόγος της θρησκευτικής κατάκτησης, που στη συνέχεια θα αναδύεται περιοδικά στο πλαίσιο της δημοκρατικής και «κοσμικής» Τουρκίας.

*Με την πλήρη έννοια της λέξης, το Φετίχ δηλώνει «άνοιγμα» στο Ισλάμ, κατάκτηση από και για το Ισλάμ.

dimpenews.com